با اين وجود، براي آناني كه سخن نمي گويند، بسيار آسان تر است؛ آن گاه كه مي كوشيم به افكارمان نظم بخشيم، به آشفتگي مان عادت مي كنيم. فقط وقتي با تو هستم، چنين نمي شود: هم صحبتي ما را به هم نزديك مي كند، هر چيز ناگواري را كه از ياد رفته، در گوشه اي غبار گرفته از ناهشياري مان بر جاي مانده است، سركوب مي كنيم.