نمی دونم چرا هر وقت که می خوام بنویسم نمی تونه اونی باشه که من رو راضی کنه یعنی به هر حال یه جوری مسیر نوشته ام عوض می شه حالام که می خوام بنویسم راجع به چی نمی دونم؟!اما همین که غربت دلامون واشه خودش نعمتیه.می دونی نیاز دلامون پر کشیدنه اما نه تا اوج آسمون،که تا غروب سرخ هر چی نگاه غمگینه دلم می خواد همیشه یه پله بالاتر باشم پله ای که من رو برسونه به ابرها،جالبه نه وقتی آدم زمینی باشه و بخواد آسمونی بشه دلش زندونی قفسه های تنگ سینه اش باشه و بخواد به اون دور دورا سرک بکشه.احساس کردی که گاهی اوقات دلت دیگه تو سینه ات بند نمی شه همون موقع که دلت می گیره همون موقع که طاقت دلت تموم می شه از چی یا بهتر بگم از کی؟از خیلی ها از اونایی که به دلت سنگ می زنن،فکر می کنن که دلای آدما اگه بشکنه می شه یه جوری کنار هم چیدش اما تو که خوب می دونی چینی بند زده که چینی نمی شه دلای ما آدما که ...
دلم می خواد قاصدک نگاه آدمایی که دوستشون دارم رو طلوع بی غروب زندگی سوار شه.ابرهایی که همیشه ما رو به یاد تیکه هایی از بهشت می ندازن همیشه یه جایی کنار دلای آسمونیمون باشن.چتر همه اونایی شم که نمی خوان نم نم اشک های دلواپسی رو سجاده بی نیازیشون تر شه.
می بینی خواسته دلای آدما همیشه از جنس بلوره خود ماییم که به بلور آرزوهامون شکل می دیم جور ی که به قالب آرزوهامون درآرد.زندگی ما آدما رو گردونه همین آرزوهای کوچیک و بزرگ می گرده .جایی که این گردونه وایسه،ما به آرزوهامون می رسیم پس بذار همین جا دعا کنیم:
خدایا!
همه اونایی که دلاشون آسمونیه نگاهشون بارونیه خنده هاشون بی ریاس گریه هاشون رنگ یه دنیا شبنمه به همه چیزهایی که تمنای درونیشونه برسن.دنیای سبز دوستی ها یه دنیای بی خزونه اگه باغبون دلامون دریچه ها رو روی هجوم تردیدها ببنده ما برای به یاد هم بودن به چند خط نوشته ،یه شاخه گل رز ،یه عکس یادگاری و خیلی چیزهای دیگه نیازی نداریم برای این که من و تو یاد هم باشیم تنها یه خاطره هم می تونه خاطره ساز دوستی های ابدیمون باشه .خاطره کوچیکی از همه با هم بودنهامون حالا دیگه تداوم دوستیمون دست خودمونه به این که چقدر نسبت به هم صادق باشیم،بی ریا باشیم و با ایمان.
نمی دونم کجای راه دوستی هستیم ابتدا یا نیمه راه،اما هر جا که باشم بذار آینده دوستیمون رو با این جمله زلال کنم که :دوستت دارم ،دوست من! .